* Alle namen zijn verzonnen.
Karin vertelt over haar dochter Noor die regelmatig pijn heeft in haar benen. De dochter omschrijft deze pijn nadrukkelijk als ‘groeipijnen’. In het traject wordt duidelijk dat Karin het pijnlijk vindt om te groeien in haar ontwikkeling. In haar jeugd is ze veelal klein gehouden en heeft ze geleerd met iedereen rekening te houden behalve met zichzelf. Haar dochter Noor laat zien, dat Karin nu vanuit haar eigen wijsheid en wensen keuzes mag maken. Zodra ze dat doet, verdwijnt de ‘groeipijn’ en tegelijkertijd laat Karin Noor zien dat het geoorloofd is keuzes te maken die bij haar passen. Voor zowel dochter als moeder is dit een thema.
Lisa wil altijd dezelfde kleding aan en haar haren los. Haar moeder Monique vindt dat vreselijk en ervaart dit als een probleem. Monique vertelt vervolgens over haar dochter Lisa. Zo zou Lisa letterlijk hebben gezegd toen ze op een schoolfoto moest: ‘ik ga gewoon als mezelf.’ Deze ontboezeming is vervolgens voor Monique vertaald door te zeggen: (ook) ik wil gewoon kunnen gaan als mezelf. Het blijkt dat (ook) Monique niets liever wil dan ‘gewoon zichzelf’ zijn en zich niets hoeven aantrekken van de rest. Zodra Monique Lisa meer ruimte geeft om zich te kleden zoals ze wil, verandert er meteen iets. Ineens trekt Lisa andere kleren aan dan anders. Bij beide is er zo meer ruimte en ontspanning ontstaan om zichzelf te zijn. En Lisa wil later net zo’n grote kledingkast als Monique.
Debby vertelt dat ze moeite heeft met het feit dat haar dochter Anne zich zo kan afsluiten. Debby heeft het gevoel dat ze geen ingang krijgt. In het gesprek komt naar voren dat Debby ongewenst was als baby. Hierdoor is ze bezig geweest te zorgen dat anderen geen last van haar zouden hebben. Ze wilde dat haar ouders geen spijt zouden krijgen van het feit dat zij geboren is. Ze was lief en gedroeg zich meestal voorbeeldig. Gedurende haar hele leven is ze gaan leven naar de verwachting van anderen. Iets wat ze nu spuugzat is en niet meer wil. Ze zegt dat ze er vaak letterlijk misselijk van is. En terwijl ze dat zegt, roept ze verbaasd: ‘Dat is Anna (haar dochter) ook vaak! Ze slaapt vaak met een lamp aan, omdat ze al misselijk is en het erger wordt als het donker is.’ Anne laat haar moeder zien dat ze voor zichzelf mag kiezen, dat ze naar haar eigen gevoel mag gaan om te voelen wat ze zelf wil. En niet om van anderen te krijgen wat ze zo graag wil en nodig heeft. In plaats van uit de buitenwereld voldoening en aandacht te halen, mag Debby naar binnen keren en zichzelf welkom heten op deze wereld. Op de vraag wat ze wenst voor haar dochter zegt ze: ‘Ik wens dat ze wat zorgelozer door het leven mag gaan.’ Op dat moment barst ze in tranen uit. Dat is precies wat ze zichzelf ook wenst.
In het follow-up gesprek, 2 weken later, vertelt moeder een prachtig verhaal. ‘Twee dagen na ons gesprek ging ik ’s avonds naar bed en Anne lag al in bed. Ze had voorheen altijd een lampje op de kamer aan. Gisteravond niet. Toen ik haar vanochtend vroeg waarom ze geen licht aan had gehad, zei ze: ‘ik ben in slaap gevallen, met de lamp op de gang. En als ik me goed voel, is het niet nodig om het licht aan te houden.’ ‘In het weekend was ze bij ons en het viel me op dat ze vrolijk was en open. Deze week was ze bij haar vader. ( moeder is gescheiden van Anne’s vader) Vier dagen geleden kreeg ik een berichtje van haar via de telefoon. Ze had ’s nachts een nachtmerrie gehad, kon niet meer slapen en stuurde mij ’s ochtends om half 6 een app met een uitgebreide beschrijving van de nachtmerrie. Ze droomde dat iemand haar kwaad wilde doen en dat ik haar voor de boze man beschermde. ‘Hij wilde me slaan, maar jij sprong ervoor zodat hij mij niet raakte en toen kreeg jij een klap in je gezicht. Ik denk dat dit veel betekent. Ik werd wakker en wilde het jou meteen vertellen…met deze droom is me eigenlijk nu pas duidelijk geworden dat ik weet dat jij er altijd voor me bent en hoeveel ik van jou hou. ‘
Simone vertelt dat haar dochter Irene zich buitenshuis voorbeeldig gedraagt, zich binnenshuis in zichzelf terugtrekt en nogal dromerig is. Simone maakt zich hierover zorgen. De vertaling voor Simone komt in het tweede gesprek volop in bewustzijn. Simone geeft na het ‘vallende kwartje’ aan dat ze zelf allerlei rollen buitenshuis vervult en graag aan de verwachting van anderen wil voldoen. Ze wordt gezien als een voorbeeld. Tegelijkertijd vraagt ze zich af of ze dat nog wel wil. Ze droomt ervan een opleiding te volgen. Aangezien het bedrijf waar ze werkt failliet gaat, kom ze nu in de gelegenheid haar droom waar te maken. Ze is inmiddels volop met de opleiding bezig. Dit heeft tot gevolg dat Irene zich steeds minder en ook minder lang terugtrekt. Simone zegt dat het veel beter gaat en maakt zich eigenlijk nauwelijks nog zorgen.
Inge vertelt dat ze bang is dat haar dochter autistisch is. Ze vertelt in het eerste gesprek dat haar dochter Noa zich inhoudt en zich te veel in zichzelf terug trekt. In het tweede gesprek geef ik haar de vertaling en bespreken we in welke mate Inge zich zelf terug trekt. Inge vertelt dat ze als kind al leerde zich in te houden en dat ze dit ook in haar huwelijk deed. Ze moest haar gevoelens eronder houden, zo ervaarde ze, omdat mensen in haar omgeving hier niet mee om konden gaan. Inge zegt dat ze sinds haar scheiding al bezig is zich meer te uiten en dat Noa dit ook iets meer doet. Ik zie dat het haar raakt. Na ons gesprek krijg ik een berichtje van Inge waarin ze schrijft dat Noa ‘uit het niets’ ineens bezig is met het opschrijven van allerhande gevoelens op gele papiertjes. Inge is enthousiast en ‘weet niet wat ze mee maakt.’ Haar angst voor ‘autisme’ is als sneeuw voor de zon verdwenen.