Onderweg naar het tweede deel van HeartConnection I zet ik muziek op van Barbara Streisand, zo’n meebrulmuziekje mocht er toch nog wat aan zitten te komen. Want dat er van alles geraakt wordt tijdens een dergelijke cursus is me wel duidelijk geworden. Sterker nog, daarvoor ging ik er ook juist naar toe! Maar omdat ik graag in mijn eentje verdrietig zit te wezen in plaats van in een groep van 13 mensen, leek het me goed alvast in de auto vooruit te spelen op wat misschien nog ging komen. Dan is dat er maar vast uit.
En terwijl Barbara die ene gevoelige snaar bij mij raakt en ik tranen met tuiten huil, komen er ineens, zo uit het niets, beelden op van de scheiding van mijn ouders. Niet van mijn eigen scheiding 10 jaar geleden, nee, van mijn ouders, 35 jaar geleden!!
Dit had ik nog niet eerder mee gemaakt…..
Ik weet nog goed hoe ik destijds mijn vriend heb getroost en ook mijn vader. En dat ik het wel oké vond, want tja, dat mijn ouders geen lekker huwelijksleven hadden, was mij al jaren duidelijk. En nu bracht die meeslepende muziek van mevrouw Streisand mij gewoon effe bij mijn gevoel! Heel bijzonder.
Toen de cursusleidster vroeg of er nog iets bijzonders was gebeurd, deelde ik nogal schuchter mijn verhaal. Reden voor haar om er dieper op in te gaan. Ik had al zo’n voorgevoel dat ik wel eens aan de beurt kon zijn die dag. Al pratend leidde ze me naar het verdichte, vervelende gevoel in mijn buik en voor ik het goed en wel door had zat ik te schokken en hartverscheurend te huilen als een 16-jarige puber. Jawel lieve mensen, onverwerkt verdriet en pijn blijft gewoon in je lichaam zitten. En nemen we dag in dag uit onbewust met ons mee. Die informatie was niet nieuw voor me, dat wist ik wel. Maar weten en voelen zijn toch twee verschillende dingen. Eindelijk was ik nu aan dat voelen toe gekomen.
Op de terugweg zette ik Barbara nog eens op. Om er uit te brullen wat er misschien nog zou kunnen zitten. Leeg, niks. Het enige dat ik brulde waren de hoge tonen van Barbara die ik bij lange na niet kon halen.