Ik blijf het bijzonder vinden, dat we de dingen graag anders willen dan dat ze zijn. Dat kinderen anders moeten zijn, dan hoe ze zijn. Dat we van onszelf vinden dat dit of dat toch anders moet. Uiterlijk en innerlijk. Er zijn, althans in mijn omgeving, weinig mensen die zichzelf mooi vinden, laat staan dat ze tevreden zijn met zichzelf. Te dik, te dun, te grote neus, te smalle lippen, krullen in plaats van steil haar, plofkuiten, hangbuik en ga zo maar door. Blijkbaar leren we dat al heel jong, dat het anders moet zijn dan het is.
Zo was ik ooit te verlegen, te lief, te gevoelig volgens mijn omgeving. En vond ik mezelf niet mooi, stom haar, te grote neus, te dikke buik, lange nek, te grote tieten, etc. Vreemd eigenlijk, dat we wel horen wat niet goed is en niet wat wel goed is. Als je een leven lang hoort wat niet goed is, is het verdomde moeilijk om later tegen jezelf te zeggen dat je prachtig bent zoals je bent. Anderen kunnen 1000 keer zeggen dat je fantastisch bent, maar het lijkt wel alsof het niet binnenkomt. Alsof het tegen een muur bonst en gewoon niet doordringt.
Totdat…… je op een dag wakker wordt en zegt: nu is het genoeg. Misschien moet je daar 50 jaar voor worden. Of zelfs behoorlijk ziek. Heel veel verliezen of iemand kwijt raken. Om voor eens en altijd te beseffen dat jijzelf een bloeiend, groeiend, wonderschoon wezen bent vol kwaliteiten, talenten en mogelijkheden. Jouw eigen leven mag leven, niet als slaaf van je omgeving of angsten. Maar als koning of koningin van jouw eigen aardse paradijs. En wil je liever als onderdaan door het leven gaan, dan is dat prima. Zolang je maar weet dat je goed bent zoals je bent.